Ένα
μήνα τώρα μέσα στη σχολή έχεις δει τη κατάσταση στην οποία σπουδάζουμε: πετσοκομμένοι προυπολογισμοί, διαλυμένα
αμφιθέατρα ασφυκτικά γεμάτα φοιτητές (αφού το διδακτικό προσωπικό έχει
μείνει μισό και προσλήψεις δε γίνονται) την ώρα που οι τσέπες των οικογενειών
μας συνεχώς αδειάζουν και εμείς ψάχνουμε έξτρα εισοδήματα για να μπορούμε να
συνεχίσουμε τις σπουδές μας. Για όλα
αυτά δεν ευθύνονται οι φοιτητικοί αγώνες των προηγούμενων ετών ούτε «τα κόμματα και οι παρατάξεις στα
πανεπιστήμια». Φταίει η πολιτική που
εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις αυτά τα χρόνια: η πολιτική ευρωμονοδρόμου, η
πολιτική του κεφαλαίου για να ξεπεράσει τη κρίση του.
Σαν το κερασάκι στην τούρτα όσον
περιγράψαμε παραπάνω, έρχονται η αποκοπή
της διδακτικής επάρκειας από το πτυχίο μας και η συζήτηση για τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά. Δηλαδή όσοι
από μας παίρνουν πτυχίο δε θα μπορούν γίνουν καθηγητές αν δε κάνουν έξτρα
σεμινάρια. Ταυτόχρονα τα μεταπτυχιακά
προγράμματα, που ήταν μια λύση για εμάς μετά τις σπουδές και για να
εντρυφήσουμε στην επιστήμη που μας αρέσει αλλά και για να έχουμε κάποια
επιπλέον πιθανότητα να βρούμε δουλειά, οδηγούνται σε προγράμματα για γεμάτες τσέπες και πορτοφόλια πετώντας σιγά-σιγά έξω τα
πληττόμενα κομμάτια της νεολαίας.
Σε αυτή την κατάσταση λοιπόν το ερώτημα είναι τι θα κάνουμε εμείς.
Εμείς που ζούμε τη κρίση στο πετσί μας και στη καθημερινότητα μας και μας λένε
να κάτσουμε ήσυχοι μέχρι να περάσει η μπόρα. Αν λοιπόν δεν αγωνιστούμε εμείς για να μην
επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτή επίθεση που δεχόμαστε θα βλέπουμε κάθε μέρα
νέα μέτρα στο σωρό που υπάρχουν ήδη να τσακίζουν τις ζωές και τα δικαιώματα
μας. Ο σύλλογος μας το προηγούμενο διάστημα πήρε απόφαση και συμμετείχε στις 3
Νοέμβρη σε μια πορεία που κατάφερε να
δώσει ένα πρώτο μήνυμα για τις διαθέσεις του φοιτητικού κινήματος, το ζήτημα όμως είναι τι κάνουμε από εδώ
και πέρα.
Ο αγώνας μας δε πρέπει να μένει πίσω από ημερομηνίες αλλά να ναι μαζικός
από τα κάτω και συνεχής. Όλοι
μαζί μέσα από τις γενικές συνελεύσεις
του συλλόγου μας πρέπει να επιδιώξουμε το επόμενο διάστημα να δώσουμε νέα πνοή στη καθημερινότητα μας. Δε μας
αρκεί να τρέχουμε από μάθημα σε μάθημα, στα εργαστήρια και σπίτι στα καλύτερα
χρόνια της ζωής μας. Οι σχολές μας δεν
είναι αποστειρωμένο εκπαιδευτικό περιβάλλον αλλά χώρος που βρισκόμαστε τόσες
ώρες κοινωνικοποιούμαστε και θέλουμε να μας βοηθάει να αναπτύσσουμε όλες τις
πλευρές του εαυτού μας. Για αυτό θέλουμε να υπάρχουν πολιτιστικές και αθλητικές ομάδες, στέκια και εγχειρήματα που αμφισβητούν
τον πολιτιστικό οχετό που παρέχουν τα ΜΜΕ και η άρχουσα τάξη.
Επίσης δεν έχουμε μάθει τις
αποφάσεις άλλων για τις ζωές μας να της δεχόμαστε χωρίς αμφισβήτηση. Όλα τα
προηγούμενα χρόνια στη σχολή μας δόθηκαν πολλές μάχες για το πώς ζούμε και
σπουδάζουμε και πολλές φορές οι επιδιώξεις του τμήματος των προέδρων και του
υπουργείου έφαγαν σφαλιάρα. Έτσι και τώρα
η μάχη μας για να μπορούμε να δουλεύουμε μόνο με το πτυχίο μας, για να
μπορούμε να κάνουμε χωρίς φραγμούς τα μεταπτυχιακά μας, για να ζούμε εν τέλει
αξιοπρεπώς, σαν ελεύθεροι άνθρωποι, χωρίς φασίστες, κρίση, χρέος, είναι δίκαιη και πρέπει να δοθεί.
Ειδικά σε μία περίοδο που η επέτειος του πολυτεχνείου έρχεται σε 10
μέρες εμείς δε πρέπει να αφήσουμε μέρα να χαθεί. Οργανωνόμαστε και ετοιμαζόμαστε μέσα στη γενική μας συνέλευση όχι επικροτώντας εισηγήσεις και έτοιμα
σχέδια, παίρνουμε τον αγώνα πάνω μας, αγωνιζόμαστε
εμείς για εμάς. Οι καλοθελητές πρόεδροι που έχουν γεμίσει το ίντερνετ με
ανακοινώσεις να πάρουν θέση για τα ζητήματα της επάρκειας και των
μεταπτυχιακών. Να πάμε παντού και να απαιτήσουμε να δώσουν τώρα λεφτά για τα πανεπιστήμια μας. Να διαδηλώσουμε κόντρα στον ερχομό του Ομπάμα στην Αθήνα. Του ανθρώπου
που εκπροσωπεί με το πιο άμεσο τρόπο τις επεμβάσεις σε τόσους λαούς τόσων χωρών
τον πρόεδρο που στη θητεία σημειώθηκε ο μεγαλύτερος αριθμός θανάτων
αφροαμερικανών από το κράτος!
ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ
ΜΑΣ
ΟΛΟΙ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΜΑΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΝ
ΤΕΤΑΡΤΗ 9/11 ΣΤΟ ΑΜΦ ΙΠΠΑΡΧΟΣ
